Mails

3-9-2003

beste Dokter,

ik vind het jammer dat ik nog niet kan komen, het loopt hier echt uit de hand !!

Niemand kan het nog aan . Ze zijn de situatie allemaal meer dan moe en ikzelf ook maar ik vind de kracht niet om me over te geven en de ano voorgoed en definitief vaarwel te zeggen.Ik durf gewoon niet te leven. Ik weet eigenlijk niet wat dat is . Je moest eens zien en weten hoe" ik leef" en handel, ik denk dat je me gek verklaart en ervan zou weglopen. Ik zie geen hoop eigenlijk ook meer. Wat moet er nog van mij worden ....

Mijn moeder gelooft ook niet meer in studeren, ..

ik kan niks meer niet werken, me niet nuttig maken, niet studeren, niemand is in me geinteresseerd,...

Ik weet het niet meer...........

En gisteren hadden we weeral eens hevige ruzie, ze ontdekten dat ik eten weggooi terug, ik kon er niet aan weerstaan , de ano drang dwingt me er weer toe. Ik ben zo bang om ook maar die 32,5 kg te overschrijden waar ik nog steeds op zit. Ik weet het niet meer. Ik voel me echt een hopeloos geval, een vogel voor de kat . Ik ben echt gek en onhandelbaar denk ik . Bijna niemand spreekt nog tegen me . Ik voel me zo alleen en ellendig in mijn ano wereldje dat eerst veilig leek maar nu ook al lang niet meer het leven is niet te controleren, ik heb er geen vat op zoals ik dat wil, en ik kan  dat maar niet begrijpen dat de natuur alles regelt.

Ik zal hier afronden en nog veel succes ook

vele groetjes van een wanhopige Marie

4-9-2003

cijfers en veiligheid

Dag Marie

Wat je vertelt over die veilige wereld die er in feite geen is klopt volledig. Zoals ik je reeds gezegd heb is het gewone leven een mengeling van moeilijke, mooie, vervelende, plezante, oppervlakkige, diepe, triestige, schitterende momenten. Dit alles kunnen beleven is zo prachtig.

Je koos de veiligheid van een nauwelijks bestaan, de veiligheid van cijfers om je lichaam en je plezier of ongemak in te tomen. En je merkt dat je alleen nog pijn hebt in plaats van het te vermijden. Dat je eenzaam geworden bent en dat niemand zich blijkbaar nog interesseert aan je, behalve dan voor zaken zoals: ben je bijgekomen, zal het nog lang duren, och arme dat meisje.

Verlaat het cijfer (vandaag 32,5 morgen 34 of 35). Laat je lichaam zijn wat het moet zijn, normaal. Heb je dan wat teveel van dit of te weinig van dat (ik denk aan billen, buik, borsten -begint dat allemaal toevallig met b? :-) ) dan vind ik dat je dit moet kunnen aanvaarden. Wat mooi is voor de ene is het minder voor de andere, modes veranderen om de vijf - tien jaar. Een sterk en gezond lichaam is altijd 'mooi' omdat het straalt. Het is ook de garantie dat je dan de doeleinden die je je zelf stelt ook kunt proberen te bereiken. In jou geval denk ik aan studies, aan vrouw zijn, liefde geven en krijgen, zich inzetten, communicatie, uitpluizen, onderzoeken, aandacht geven en krijgen.

Verlaat je schuilplaats die veilig schijnt maar zo armoedig is, zo schraal. Durf eten zonder na te denken, na te tellen, na te angsten. Durf gewoon vertrouwen dat jij de kracht in jezelf hebt om te voelen, ik heb genoeg, ik voel me goed en dat het ook zal kloppen.

Veel moed, kijk eens onze laatste gesprekken na en neem stap voor stap de doelstellingen  weer op. (zonder daarop dan krampachtig te worden).

Gentse Groetjes

Prof. dr. C. Jannes

27-10-2003

Beste dokter,

Hier nog eens een kort mailtje van mij, Marie .

Het helemaal niet zo goed met mij . Ik hoop echt dat ik snel bij jou kan terugkomen want ik hou die anorexia die weer hardnekkiger en hardnekkiger wordt echt niet meer uit. Ik moet echt bikkelhard vechten en voel me steeds zwakker en zwakker en heb het gevoel dat ik er niet meer KAN tegen vechten. Ik durf die onveilige wereld maar niet opgeven. En ik word met de dag angstiger om te eten en gewicht toe te laten .Ik kan echt niet meer en ben hyperactief desondanks ik mijn lichaam , denk ik hoor schreeuwen om meer rust die ik niet durf te nemen uit angst voor die weegschaal .De angst is onbeschrijflijk.... Ik zit nog steeds op 32, 1 kg vandaag. Ik zie bijna geen uitweg meer. Ik zou dringend eens andere dingen willen eten en SLAPEN .... maar ik ben zo bang , ik durf niet LEVEN... ik voel en ben echt een wrak... en voel me zo ellendig, nutteloos en ellendig...

Hopelijk vind je een momentje om eens terug te mailen , ik heb echt je steun nodig !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Vele groetjes van Marie

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Hopelijk tot gauw........................

28-10-2003

Beste Marie,

je hebt het nu wel heel lastig. Ik lees dat je nu vooral aan het worstelen bent tegen de hyperactiviteit, maar ook problemen hebt met het gevarieerd eten. Je schrijft het zelf zo duidelijk, zoveel heeft te maken met het opgeven van een pseudo-zekerheid, veiligheid. Zovele andere mensen, met zoveel minder begaafdheden en inzichten dan jij, slagen er in om dagelijks om te gaan met de (ene dag meer aanwezige, de andere dag heel erg meevallende) gevaren om uit evenwicht te geraken. De dag dat je inwendig overtuigd kunt geraken van hetgeen ik als buitenstaander (met toch een beetje ervaring en competentie :-)  ) zeker ben, namelijk dat jij enorm veel aankunt dan zal je een enorme stap gezet hebben. Weten dat je de mensen kunt aanvoelen, inschatten en er ook mee omgaan, weten dat je vrouw bent en als je gezond zal zijn ook mooi zal zijn, weten dat je er heel goed een gezonde levensstijl op na kunt houden, dat alles zijn garanties.

Als je je echt rot voelt dan is het moment gekomen om eens een extra inspanning te doen om terrein te winnen om een nieuwe stap te zetten. Ik zou de stap zetten naar de variatie verhogen van je eetpatroon alsook de stap van het verder weg geraken van het risicogewicht. Mijn voorstel is naar 35 kg gaan. Dan kun je daar even pauzeren. 

Veel moed en een knipoog